Populairwetenschappelijk boekje, nr. 9 in de serie Pocket Science van New Scientist, dat op een aantrekkelijke manier duidelijk maakt hoe talen zich ontwikkeld hebben. Diverse levende en dode talen worden met elkaar vergeleken om hun overeenkomsten en verschillen te kunnen vaststellen. Ook wordt een poging gedaan om te ontdekken wat nu de ‘oertaal’ geweest moet zijn waarvan alle andere talen afstammen. De voorbeelden zijn goed gevonden en verhelderend, de stambomen accuraat en duidelijk. Het verhaal is aanstekelijk geschreven en prettig om te lezen, doordat het taalgebruik heel dicht bij gewone spreektaal staat. De auteur weet op een boeiende manier ingewikkelde materie te verduidelijken. De ingelaste humor, met name in de voetnoten, heeft daarentegen een averechts effect: ongetwijfeld bedoeld om het lezen te veraangenamen, werkt die echter flauw en storend. Met zwart-witafbeeldingen van schema’s en stambomen en losstaande grijze kaders met extra informatie. De auteur studeerde natuurkunde, sterrenkunde en klassieke talen en schreef al eerder een boek in deze serie. Voor studenten en taalliefhebbers. Verberg tekst