Joy reist al heel haar leven met haar familie de wereld rond. Ze woonde op verschillende plaatsen en kreeg ondertussen thuisonderwijs van haar ouders. Joy weet heel veel over vulkanen, dieren, ze bezocht allerlei landen ... Wanneer ze plots met het hele gezin naar Londen verhuizen om bij haar opa te wonen, kan ze moeilijk wennen aan het schoolse leven. Haar zus Claude, die er meer tegenop zag, vindt al snel vrienden. Joy kan haar draai niet vinden op school. Er zijn veel regeltjes: je mag niet praten zonder je hand op te steken, je moet stil zijn, je moet dingen overschrijven uit een leerboek, zonder nadenken, of een saaie tekening maken, dezelfde als alle andere leerlingen. Ze voelt zich eenzaam en trekt zich vaak terug in de buurt van de honderdjarige eik die zich midden op de speelplaats bevindt. Wanneer de eik, dreigt te moeten wijken voor een nieuwbouw, komt de activist in Joy boven. Ze vindt een vriend, Benny, die haar steunt en helpt om de eik te redden. Bovendien blijkt haar norse opa lid te zijn van het Historisch Genootschap. Ook hij wil niet dat de eik verdwijnt.

Het is een fijn verhaal om te lezen. Je nieuwsgierigheid zorgen ervoor dat je verder wil, moet lezen. Terwijl Joy zich in het begin heel eenzaam voelt op school, bloeit ze stilaan open tot een enthousiaste puber en merkt ze dat zelfs de norse juf het gedrag van Joy stilzwijgend goedkeurt. Ook mooi is haar relatie met haar opa. Aanvankelijk lijkt hij niet blij met hun komst, maar stilaan wordt hij haar beste vriend. Ook Benny lijkt haar steeds beter te begrijpen.

Ik heb echt genoten van dit boek. De auteur heeft veel humor gebruikt. De klassieke manier van lesgeven van mevr. Hunter, strookt niet met de wereldse, creatieve Joy en doet je ook als lezer de wenkbrauwen fronsen. De auteur heeft een sterk en met veel gevoel geschreven verhaal afgeleverd. Een aanrader voor elke jonge klimaatactivist.