Donald Niedekker (1963) staat bekend om de eigenheid van zijn werk, zoals zijn roman ‘Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost’* (2021) over de expeditie van Willem Barentsz in 1596, waarvoor Niedekker de F. Bordewijk-prijs ontving. In ‘Ochtenden’ heeft hij 129 korte teksten, type prozagedichten, verzameld waarin hij – zie de titel – ochtenden beschrijft, te beginnen met: ‘Een ochtend met slakken. Ze kruipen over de natte bodem. Mokkabruin. Caramelbruin. Met zwarte tentakels. Naakslakkenochtend. Een zachte regenbui uit de waterige wolken.’ En zo voort en zo verder, tot de laatste ochtend, de 129ste: ‘Het drupt uit de regenpijp in de volle regenton. De aarde geurt zoet. Ik stem mijn gemoed af op de stilte van deze ochtend. Ik hoop deze rust de rest van de dag te kunnen bewaren.’ Intussen is de lezer al lang in slaap gesukkeld. Meditatieliefhebbers en amateur-meteorologen zijn hiermee wellicht geholpen, maar iedereen die van wat meer avontuurlijke literatuur houdt, moet naar iets anders omzien. Verberg tekst